ΠΑΙ ΦΑΝ - ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΛΙΛΙΘ

Μάνα τι θα φάμε σήμερα; 

Είχα δύσκολη μέρα μα όλα ήρεμα 

Έγραψα τόσα πράγματα δεν νιώσαν τίποτα 

Μα σκέφτηκα πως κάτι θα τους μείνει από σήμερα

Μάνα τι θα φάμε αύριο; 

Αν έγραφα για 'σένα δε θα 'φτανε το τετράδιο 

Θα μ' έλεγαν συναισθηματικό και ίσως χαζό 

Αλλά θα σ' έκανα περήφανη από αύριο 

Μάνα τι ειν' όλο αυτό που μ' έφερες; Δεν υπάρχουνε θεοί μονάχα δαίμονες 

Απέχουνε τόσο πολύ από αυτά που με 'μαθες 

Αλλά μπορείς να πεις πως πέτυχες 

Μάνα γιατί κλαις σιωπηλά; 

Μήπως είχες κανα θέμα στη δουλειά; 

Ξέρω είναι δύσκολα και χρωστάμε πολλά 

Να μου μαθες τι φράση "όλα θα πάνε καλά" 

Μου έσπασε τη μύτη το φαγητό που κεντάς 

Έλα κάτσε και συ δίπλα μου να φας 

Δε θέλω να 'μαι με τους καλεσμένους της βραδιάς 

Κλείνω τα δέκα σήμερα και το χρωστάω σε 'σας 

Σε 'σας Και όταν ρωτάω δεν μιλάς 

Ξέρω είναι απ' τις ερωτήσεις που δεν απαντάς  

Γυρνάς αλλού το βλέμμα σου δακρυσμένα κοιτάς 

Μα είσαι όμορφη για μένα και όταν δεν χαμογελάς 

Είπε η δασκάλα σε όλους να κάνουμε μια περίληψη  

Για ότι μας απασχολεί 

Ήτανε καλή κίνηση 

Ανέβηκα και είπα για σένα τόσα πολλά 

Αλλά δεν είδα σε κανένα πρόσωπο συγκίνηση 

Έγραψα τόσα πράγματα δεν νιώσαν τίποτα 

Μάλλον έπρεπε να τα 'χω πει καλύτερα 

Έπρεπε να 'χω σκεφτεί μια ώρα αρχύτερα 

Πως δεν ήσουν μόνο εσύ που μου 'μαθες τα βήματα

 

Κι όλο κοιτώ τον ουρανό μια μέρα θα τον φτάσω  

Την μέρα που θα βγάλω δύο φτερά και θα πετάξω  

Μέρα που θα σε δω Μέρα που θα χαμογελάσω 

Μια μέρα θα τα πούμε (x2) 

Σε 'χασα μικρός από τα μάτια μου 

Δεν ξέρω αν θα το μάθεις 

Μου λέγαν ότι πηγές για δουλειές και ότι θα 'ρθεις 

Περνάγανε οι μέρες μα δεν ήξερα που πας 

Εύκολα με ξεγελάγαν ήμουνα πιτσιρικάς 

Και κάπως έτσι δεν ρώταγα έμενα μόνο στη σκέψη 

Ήταν αρκετό να τους βγάλω απ' τη δύσκολη θέση 

Κάθε βράδυ ερχόσουνα και ξάπλωνες στη μέση 

Εγώ εσύ και ένα άγχος που μέσα μου είχε δέσει  

Ενώ όλοι φοραγανε μαύρα με 'ντυναν με λευκά 

Γιατί ήμουν η ελπίδα που έδινε χαρά 

Ποιος να αντισταθεί σε αυτή τη παιδική αγκαλιά; 

Που κοιτάει με αθώα μάτια κάθε φορά 

Αυτό το κομμάτι το 'χα γράψει το 99' Σε μια κόλλα Α4, ήταν σαν ζωγραφιά 

Δεν μπορούσες να καταλάβεις απ' την πρώτη ματιά 

Ήτανε σα μουτζουρα, για 'μένα ζωγραφιά 

Όλα θα πάνε καλά 

Όλα θα πάνε καλά 

Και κάθε μέρα όλα διαφορετικά 

Και κάθε νύχτα όλα διαφορετικά 

Πεθαίνουμε 100 και δεν ζούμε καμία φορά 

Δεν χάθηκες ποτέ από τα μάτια μου αυτό το ξέρεις 

Ποτέ από τη σκέψη μου αυτό σίγουρα το ξέρεις 

Ποτέ απ' την ανάσα είσαι ο μόνος που το ξέρεις 

Να με κοιτάς να λες πως μεγάλωσε ο λεβέντης 

Από σήμερα γιος της Λίλιθ 

Από σήμερα ο πατέρας μου ουρανός 

Για πάντα γιος της Λίλιθ Πατέρας μου ουρανος

 

Κι όλο κοιτώ τον ουρανό μια μέρα θα τον φτάσω  

Την μέρα που θα βγάλω δύο φτερά και θα πετάξω  

Μέρα που θα σε δω Μέρα που θα χαμογελάσω 

Μια μέρα θα τα πούμε (x2)

  

ΛΕΞ - ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ

Χαλασμένα ασανσέρ και τοίχοι από χαρτί, 

Κουτσουμπόλες διαχειρίστριες, ρουφιάνοι θυρωροί, 

Τρωκτικά μ' ακουστικά ακούν τις συνομιλίες,

 Μας χαζεύουν οι εξωγήινοι μέσα από το κουτί.

 Χαλασμένα ασανσέρ και τοίχοι από χαρτί,

 Δυο νύχτες πριν ληστέψανε τον νταλαβερτζή,

 Τώρα ποιος φτιάχνει τον απέναντι που θέλει να πιει, 

Τι 'ναι ο θάνατος αγόρι μου μπροστά στην ντροπή, 

Ακούω το τάβλι των ανέργων, την φωνή των παιδιών, 

Τα καταπιεσμένα βογγητά των νοικοκυριών, 

Έχω για θέα μια εκκλησία και τις ουρές των πιστών, 

Και ιδρώνω για να αρπάξω την πηγή των κακών, 

Εκεί έξω, έξω, έξω από 'δω, 

Σιγά μην κλείσω συμφωνία με τον εξαποδώ, 

Εγώ δε θέλω μεροκάματο, εγώ θέλω να ραππάρω, 

Να μάθω που τα κρύβουνε να πάω να τους τα πάρω, 

Το ραπ μου είναι γκάνι, στο στόμα μου η κάνη, 

Εκλεκτό ντουμάνι, για όποιον τ' απολαμβάνει, 

Το αγόρι με το φράχτη το 'χω κάνει με μελάνι, 

Το 'δαν οι Μοϊκάνοι λέν ο μάγκας τι κάνει, 

Πατεράδες που ερωτεύονται πίσω απ' το λιμάνι, 

Ποιος πληρώνει διατροφές, θέλουν τη νέα Mercedes, 

Επιστρέφουν σουρωμένοι και ρωτάν πόσο κάνει, 

Τη γυναίκα τους πριν βάλει το παιδί τους για νάνι,

 Όσο για μένα είμαι εντάξει, μα ό,τι έχω δε φτάνει, 

Η επιτυχία της αποτυχίας μ' έχει τρελάνει, 

Δεν ήμουν μάγκας ποτέ, καμιά φορά είμαι αλάνι, 

Φυσάω τον καπνό στοχεύοντας το ταβάνι, 

Κουτσομπόλες διαχειρίστριες, ρουφιάνοι θυρωροί, 

Τρωκτικά μ' ακούστικα ακούν τις συνομιλίες, 

 Μας χαζεύουν οι εξωγήινοι μέσα από το κουτί, 

Κανένας ασφαλής μέσα στις πολυκατοικίες.

 Θέλουν να δώσω μια συνέντευξη να μάθουν τι μου αρέσει, 

Πόσα έχω αρπάξει και για πόσα έχω δουλέψει, 

Πόσο ψηλός είναι ο ψηλός, γιατί μ'άφησε η έτσι, 

Μπας και καταλάβουνε το πως ραπάρω έτσι, 

Στο ισόγειο ο φοιτητής ακούει ωραία μουσική, 

Μιλάει την γλώσσα των μπλεγμένων μα φοβάται πολύ, 

Μου λέει γάμησε τους ράππερς, μίλα για τη ζωή, 

Όροφο προς όροφο, γραμμή προς γραμμή, 

Ωραία, ρευματοκλοπές, υποτροπές λογαριασμοί, 

Ανεργία, αφραγκία, μπάτσοι, Χρυσή Αυγή, 

Μεροκάματα του τρόμου, εξώσεις, πληστειριασμοί, 

Και η γειτόνισσα να λέει πως γίναμε γραφικοί, 

Μην ρωτάς άμα το ζω, αδερφούλη το ζω, 

Με τσιγάρα και σφυρίχτρα λίγο πριν τον σεισμό, 

Ζουν μεταλλαγμένα όντα κάτω απ' τον ουρανό, 

Φόρα αγάπη μου το κράνος πριν τον βομβαρδισμό, 

Ο γέρος από τον 6ο λέει πως είμαστε όλοι άρρωστοι, 

Γέρο βγάζουμε χειμώνα στην Ελλάδα, είμαστε άνθρωποι, 

Την σάπιζες στο ξύλο κάθε μέρα με τη ζώνη σου, 

Λυπάμαι που δεν σου 'γραψε η ξενιτεμένη κόρη σου, 

Από δίπλα έχω ένα μπάτσο που όλο στραβοκοιτάει, 

Τον μετανάστη απ' τον 5ο κι ας του χαμογελάει, 

Ο από κάτω είναι εντάξει βλέπει και δεν μιλάει, 

Μα κρατάει το κορίτσι ενώ δεν το αγαπάει, 

 Όσο για μένα είμαι εντάξει, μα ό,τι έχω δε φτάνει, 

Η επιτυχία της αποτυχίας μ' έχει τρελάνει, 

Δεν ήμουν μάγκας ποτέ, καμιά φορά είμαι αλάνι, 

Φυσάω τον καπνό στοχεύοντας το ταβάνι, 

Κουτσομπόλες διαχειρίστριες, ρουφιάνοι θυρωροί, 

Τρωκτικά μ' ακούστικα ακούν τις συνομιλίες, 

 Μας χαζεύουν οι εξωγήινοι μέσα από το κουτί, 

Κανένας ασφαλής μέσα στις πολυκατοικίες.

Bong Da City - Ατμόσφαιρες

Κακοήθης

Απόψε κύλησα, μίλησα με μένα καθώς λύγισα

αντίκρισα τα λάθη μου έτσι και τα συζήτησα

με την μοναξιά μου δείπνησα και την εκτίμησα

ευγενικά την άφησα να πληρώσει και ζήτησα να φύγω

και πάλι τις παλιές πληγές ανοίγω

και θίγω, αυτούς που δεν με νιώσανε στο λίγο

γιατί πάντα κρύβω κάτι για μένα για να ξεφύγω

και συνθλίβω ότι με διώχνει απο κει που ανήκω

είναι σκοτάδι, μα πάλι ψάχνω κάτι που να λάμπει

ένα σημάδι, μες στα στενά μου γρήγορο βάδην

και τροχάδην περνάνε τα χρόνια και πίσω μένουμε

μα το σημαντικότερο μένει ότι αντέχουμε

τώρα νιώσε με ρε και μη διστάζεις

μην έχεις όνειρο στην ζωή σου να διατάζεις

τώρα κοίτα πως τα πράγματα πήρανε διαστάσεις

σε φάσεις χωμένος που δεν θα τις καταλάβεις

Μανιακός

Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει

προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη

εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά 

και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι

μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου

σε θολές νύχτες και ατμόσφαιρες, αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου, ότι νιώθω

και είναι μέσα στο μυαλό μου κάπου στην άκρη του κόσμου...

Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει

προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη

εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά 

και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι

μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου

σε θολές νύχτες και ατμόσφαιρες, αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου, ότι νιώθω

και είναι μέσα στο μυαλό μου κάπου στην άκρη του κόσμου...

Κακοήθης

Πες μου γιατί όλα κυλάνε εναντίων μας

πες μου γιατί δεν κάνεις κάτι για εμάς και τον πλησίον μας

το νου μας και είναι το μόνο που δεν είναι μείον μας

όταν κάποτε θα κάνουμε όλοι το ταμείο μας

είναι απίστευτο το πόσο εύκολα ξεχνάμε

στιγμές που ζήσαμε και είπες πως δεν φοβάμαι

μόνο μείνε δίπλα μου και μίλα μου και όλα καλά θα πάνε

εν τέλει δεν θυμάσαι τίποτα όμως θυμάμαι

Χίλια πράγματα μες στο κεφάλι μας και προσοχή

άλλοι ξεσπάνε στην μπάλα και άλλοι στην πολιτική

εγώ γιατί διάλεξα να ξεσπάω στη μουσική

μη ρωτάς και αυτό που ακούς εύχομαι να σου αρκεί

περιβολεί το μυαλό μου την καρδιά μου στα ξενύχτια μου

ότι κάνω για μένα το κάνω, κιόλα στα αρχίδια μου

μεγάλε, κάτι για την πάρτη σου εσύ κάνε

γιατί τα χρόνια φεύγουν αέρας και όλα κυλάνε..

Μανιακός

Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει

προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη

εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά 

και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι

μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου

σε θολές νύχτες και ατμόσφαιρες, αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου, ότι νιώθω

και είναι μέσα στο μυαλό μου κάπου στην άκρη του κόσμου...

Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει

προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη

εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά 

και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι

μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου

σε θολές νύχτες και ατμόσφαιρες, αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου, ότι νιώθω

και είναι μέσα στο μυαλό μου κάπου στην άκρη του κόσμου...

Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει

προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη

εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά 

και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι

μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου

σε θολές νύχτες και ατμόσφαιρες, αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου, ότι νιώθω

και είναι μέσα στο μυαλό... ότι νιώθω είναι μέσα στο μυαλό μου...

Explicit (Στίχοιμα) - ΦΑΡΟΣ

Στην καταιγίδα πάντα βλέπαμε τη λάμπα μου

με φτιάξανε παλιά τα όνειρα κι η μπάντα μου

είσαι λουόμενος που κάθεται στην ψάθα του

κ'εγώ είμαι φάρος που δεν φεύγει από τα βράχια του

εδώ δεν βλέπει ο θεός μα εγώ προσεύχομαι

στο ακρωτήρι του λόγου είναι που στέκομαι

πίσω κοιτάω και βλέπω έναν κόσμο απένταρο

κοιτάω μπροστά και βλέπω ένα γαλάζια απέραντο

και όταν περνάνε τα καράβια μου φωνάζουνε

μου λένε κράτα και ύστερα πορεία αλλάζουνε

άλλοι με πόρνες σε λιμάνια το γιορτάζουνε

και άλλοι ψάχνουνε τον κόσμο πως αλλάζουνε

και εσύ τα βράδια που περνούσες όλο μ'έκλεβες

εσύ γελούσες μα εγώ άκουγα πως έκλαιγες

και τώρα ο βύθος σου μοιάζει κάτι το άπρεπες

και πνίγεσαι μπροστά στον φάρο που δεν έβλεπες

μα ήμουν εδώ πριν ακουμπήσεις νερό

κ'αυτά τα βράχια που μ'αγκάλιασαν με 'κάναν γερό

μη το σκέφτεσαι θα 'μαι εδώ όποτε κ'αν έρχεσαι

κρατάω τους ναύτες μακριά απ'ότι εύχεσαι

Εχθές το βράδυ μου 'πες χάθηκε η ελπίδα μου

σαν ευκολόπιστος λαός μες την πατρίδα μου

βράχια η αλυσίδα μου τα στήθια μου για ασπίδα μου

είστε πολύ μικροί μουνιά μπροστά στην καταιγίδα μου

Εχθές το βράδυ μου 'πες έσπασε η κολόνα μου

σαν ετοιμόρροπος ναός στην Βαβυλώνα μου

χάλασε η εικόνα μου θρύψαλα τα χρόνια μου

είστε πολύ μικροί μουνιά μπροστά στον Ποσειδώνα μου

Ακούς έναν από χιλιάδες φάρους 

κάπου σε κάποιο ακρωτήρι με χιλιάδες γλάρους

ναι, από σπαθιά από χίλιους βαρβάρους 

χίλιους κουρσάρους ιστορίες αρετής και θάρρους 

ναι, ακούω φωνές των ναυαγών μέσα απ'το πέλαγο

και λίγο πριν ξεσπάσει νιώθω πάντα τον εγκέλαδο 

μήνυμα σθεναρό το φως μου πάντα καθαρό 

εμφανές από το Canaveral στο Tenaro

και στο 'να μίλι σ'είδα να σε καταπίνει 

στη μέση ήσουνα μόνος σου και γύρω σου μια δίνη 

σαν μονομάχος μόνος του και γύρω-γύρω κτήνη

στο Colosseo που πάλεψες και πέθανες για 'κείνη 

η μοναξιά μου βλέπει αυτό που βλέπω

κ'ηθική μου περιορίζει κ'ορίζει όσα επιτρέπω

εσύ μοιάζεις διαχειριστής σ'ένα στρατό ενοίκων

και εγώ μοιάζω με φάρο στροφάρω από καθήκον 

κ'είναι καράβια που ακόμα μου φωνάζουνε

από τη χώρα εκείνη που το θάνατο γιορτάζουνε

γιατί έχω μια καρδιά που δεν θέλει να την διατάζουνε

και μια αδερφή που μου έμαθε το λίγο πως μοιράζουνε

Εχθές το βράδυ μου 'πες χάθηκε η ελπίδα μου

σαν ευκολόπιστος λαός μες την πατρίδα μου

βράχια η αλυσίδα μου τα στήθια μου για ασπίδα μου

είστε πολύ μικροί μουνιά μπροστά στην καταιγίδα μου

Εχθές το βράδυ μου 'πες έσπασε η κολόνα μου

σαν ετοιμόρροπος ναός στην Βαβυλώνα μου

χάλασα η εικόνα μου θρύψαλα τα χρόνια μου

είστε πολύ μικροί μουνιά μπροστά στον Ποσειδώνα μου.

Mani - Δεν Φτάνει Μόνο Μια Νύχτα Να Βγάλεις Την Μάσκα

Intro:
Ξέρεις τι μου κάνουν τα μάτια σου εγώ τρελαίνομαι και χάνομαι 

 Couple 1:
Τα 'χω χαμένα,εδώ και κάτι μήνες δίχως φρένα η γη με καταπίνει όπως καταπίνω αίμα τρέχω,κι όμως δεν φτάνω πουθενά δεν είμαι σίγουρος που πέφτω αν αντέχω δεν καταλαβαίνω σταματήστε το γαμήδι να κατέβω δεν παλεύω μια και ανακατεύομαι έχω στο νου μου τα δικά μου δεν προλαβαίνω να μάθω να φέρομαι δεν προσπάθησαν να με μάθουν,δεν με ξέρουν χάνω το βήμα μου,τα μάτια μου δεν βλέπουν πως τ' αποφεύγω να κοιτάζω ότι σιχαίνομαι; μεθάω,πάω όπου πάει δεν ακολουθάω,μόνο βαδίζω με το τέλος μου τον ίδιο δρόμο και μάλλον παίζει να φτάσουμε κάπου σύντομα συμβαίνει όταν γίνεσαι βλάβη μέσα στο κύκλωμα θέλω μόνο να με θυμάσαι της ώρες που η νύχτα σβήνει και κοντά μου θα σαι βάζω στίχοιμα 

 Refren:
 Παραπατώ μέσα στην κάπνα μόνος λυγίζω και βγάζω τα μάτια μου πάντα στο σώμα μου ουλές από σημάδια δεν φτάνει μια νύχτα μόνο να βγάλεις την μάσκα (x2)

 Couple 2:
Παραμιλάω κάθε χάραμα στο πάρκο δίχως λόγο Χαζεύω τα αστέρια,πενθώ τον κόσμο,πέφτω ανάσκελα δεν γυρεύω το φως μου,μάτια δίχως κόρες είμαι όσα δεν παίρνει ο θάνατος απ' το μυαλό μου όχι όσα μου επιτρέπουν παγιδευμένος σε μια πόλη που σιχαίνομαι μα είμαι εθισμένος όπως και σε κάθε μέθοδο που το μυαλό μου καίει σε κάθε τρόπο που κάνει το μυαλό μου να κλαίει δεν πιστεύω κανέναν πια έπνιξα κάθε ελπίδα μου μέσα στα ψέμματα τα είδα όλα σε μια νύχτα,μετά πέθανα χάρισμα για την θλίψη σου όσα δεν θέλανε να κάνω τόσα έκανα πίσω απ' το βλέμμα σου τι κρύβεται κοιτάμε ποτέ μου δεν προσπάθησα να δω γιατί φοβάμαι γίνανε μνήμες σε σελίδες τετραδίων τα συναισθήματά μου πάντα με βγάζανε μείον 

 Refren:
Παραπατώ μέσα στην κάπνα μόνος λυγίζω και βγάζω τα μάτια μου πάντα στο σώμα μου ουλές από σημάδια δεν φτάνει μια νύχτα μόνο να βγάλεις την μάσκα (x5)