Ζωγράφος:
Πολλές φορές ευχήθηκα να μην είχα γεννηθεί όμως γεννήθηκα
Κι έτσι στην τελική αναθεώρησα τα όσα είχα μέσα στο μυαλό μου
Και ξεκίνησα μια μάχη με το ίδιο το εγώ μου
Βρήκα το πιο σπάνιο της ζωής κομμάτι
Θέλω να νιώσω αγάπη και να χω εμπειρίες
Να πάρω λάθος μονοπάτι και να χαθώ μέσα σ’ αυτό
Και να κάνω αμαρτίες
Να γεράσω κάποια μέρα και να πω πως έχω ζήσει
Μέσ’ στα μέσα αυτού του δρόμου το ταξίδι έχει αρχίσει.
Μέσα στα κόλπα από μικρός
Έμαθα να επιβιώνω όποιο εμπόδιο κι αν βρω
Γι αυτό ποτέ δεν μετανιώνω
Για όσα έτυχε να δω, ωρίμασε ο Ζωγράφος μέσα μου
Ωρίμασα κι εγώ, δεν είμαι πια το πιτσιρίκι που φοβόταν να μιλήσει
Ύψωσα ανάστημα στην ίδια μου τη φύση
Ξεπέρασα τα κόμπλεξ μου για την εμφάνιση μου
Για όλα τα σημάδια που χω πάνω στο κορμί μου
Πίστεψα και στο Θεό και δεν πούλησα στο διάολο ποτέ τη μουσική μου
Είχα ρομαντικό μυαλό και δεν πλήρωσα γυναίκες για να κοιμηθούν μαζί μου
Δεν ήμουνα ποτέ η πρώτη μούρη του σχολείου
Μα κατάφερα και πήρα απολυτήριο λυκείου
Καλύτερη παρέα ήτανε τ’ ακουστικά μου
Κι ο καλύτερος μου φίλος, η ίδια η σκιά μου
Μόνος μου μεγάλωσα και μόνος γαλουχήθηκα ουσίες κατανάλωσα
Πολλές κι εξαρτήθηκα είχα πρότυπα πολλούς όμως κανέναν δε μιμήθηκα
Ποτέ δεν είχα κάτι ν’ αποδείξω στον καθένα, ότι κάνω είναι δώρο απ’ την πάρτη μου σε μένα.
Σχίζο:
Μέχρι το φως να με λούσει και η καρδιά να πετάξει
Καταλαβαίνω πως τον δρόμο μου πλέον έχω χαράξει
Είναι δύσβατος και ευτυχώς όχι βατός
Και λέω ευτυχώς γιατί γίνομαι κι όλο πιο δυνατός
Έχω κάνει μαλακίες και τις πλήρωσα πολύ
Δεν διάβαζα ποτέ και τώρα τρέχω σα σκυλί
Δεν καυχιέμαι πως περνάω μία δύσκολη ζωή, άλλωστε την έφτιαξα εγώ στην τελική
Κι είμαι δεμένος συναισθηματικά μαζί της
Βλέπω ψηλά όποια και να ‘ναι η στραβή της
Κουβαλάω ένα στυλό, γράφω για τον Μιχάλη
Πάντοτε ήμουν χαμηλά μα σηκωνόμουνα πάλι και άντε πάλι
Όσο αντέξει η καρδιά μου
Γράφω παραμύθια για να λέω στα παιδιά μου
Οι δρόμοι είναι πολλοί και η καρδιά μου μπερδεμένη
Όμως την ακολουθώ όποιο σοκάκι κι αν διαβαίνει
Πολλές φορές με έπιασα να θέλω να φωνάξω:
Συγνώμη κολλητέ ! κι εσένα να κοιτάξω
Οι πειρασμοί είναι πολλοί κι εγώ έμπλεξα μ’ αυτούς,
Έπαιξα μ’ αυτούς κι έχασα από πολλούς
Εν τέλει προέχει να προλάβω να υπάρξω
Και μια βραδιά ας σβήσω σαν το πιο θλιμμένο άστρο.
Σήκω πάλι ξέρω πόνεσες πολύ
Και τώρα νιώθεις μόνος
Μια ψιχάλα σε γυρνάει σε μπόρα
Σήκω πάλι βγάλ’ τα δάκρυα από τα μάτια
Δες το μόνος και ξανακόλλα όλα τα κομμάτια
Μέγας:
Σιγά σιγά μεγάλωσα, οι φίλοι μου χαθήκανε
Άλλοι έγιναν γονείς κι άλλοι ψηλά αναπαυθήκανε
Κάποιοι μάθανε για μένα, κάποιοι σίγουρα χαρήκανε
Κάποιοι έφυγαν σε μέρη που δεν είχαν γυρισμό
Μα είμαι εδώ, στα γήπεδα και στο δημοτικό
Στα πρώτα μας μεθύσια και στον πρώτο χωρισμό
Και στην πρώτη μας γυναίκα και στα πρώτα μας λεφτά
Και στους πρώτους πειρασμούς, χρήμα και ναρκωτικά
Και άνοιξα τα μάτια μου ετών 19
Με βαλίτσα μου το τίποτα ξεκίνησα ξανά
Να χαζεύω χελιδόνια και να γράφω βροχερά
Να γυρνάω με ένα ζευγάρι ακουστικά στα στενά του Πειραία
Να παλεύω με τον Χρήστο για να μην ξανακυλήσω
Και τον Χρήστο που μισούσα άφησα πίσω
Και σ’ αυτό το σημείο θα θελα να ευχαριστήσω
Όσοι μου ‘σφιξαν το χέρι λίγο πριν τα παρατήσω
Όσοι μου ‘παν πως αξίζει ν΄ αγαπήσω και να ζήσω
Ν’ αδράξω τη ζωή κι αν χρειαστεί να πολεμήσω
Έχω ακόμα το μικρόφωνο γι’ αυτό μονάχα ελπίζω
Μεγαλώνω ευτυχώς μέσα απ’ τον πόνο γνωρίζω
Γράφω ποίηση για μένα και πορεία καθορίζω
Με μια πένα και μια κόλλα χαρτί τον σταυρό θα κουβαλήσω..
Zara Lee:
Το μέλλον κοιτάω μόνος πάνω σε χαρτιά
είναι μια τράπουλα η ζωή μα άδικη η μοιρασιά
το στόμα μου παγώνει μα η αναπνοή βαθιά
στα πνευμόνια μου να νιώθω ότι έχω μπόλικα κενά
παίρνω ανάσα βαθιά, νιώθω τα πόδια χαλαρά
στον εγκέφαλο μηνύματα της δίνουν σιωπηρά μελαγχολική ματιά
το μέτωπο μου να ζαρώνει πάλι κάθομαι μονάχος με τσιγάρο στο σαλόνι
ξάφνου η καρδιά μου ξεσπαθώνει και θυμάμαι τα παλιά
με τον Μέγα να γυρνάμε μεθυσμένοι στα στενά
μπάσκετ, φούντα στις αλάνες και μια τζίβα στα μαλλιά
να θυμίζει ρε σε μένα την πρώτη μου κοπελιά
έτσι πιάνω το δολφέ κάπου στα 17 τώρα είμαι 22 και δηλώνω δυνατός
αυτοκριτική τα βράδια και στους άλλους σεβασμός
μερικοί θα λεν για μένα ότι είμαι ένας τρελός
δε με νοιάζει η κριτική τους
δυστυχώς ή ευτυχώς παραμένω σταθερός και στους φίλους πιστός
για τους λεβεντομαλάκες θα ‘μαι πάντα ο εχθρός
για γυναίκες που με θέλουνε απλά ένας πειρασμός
της Αθήνας ο παλμός
μες στην έρημο σκορπιός
παντελονάτος ραψωδός
χαβαλέ με φιλαράκια στις δουλειές μου καθαρός
μόνος μου ψάχνω το φως
όλη η αλήθεια είναι το "πως"
Πολλές φορές ευχήθηκα να μην είχα γεννηθεί όμως γεννήθηκα
Κι έτσι στην τελική αναθεώρησα τα όσα είχα μέσα στο μυαλό μου
Και ξεκίνησα μια μάχη με το ίδιο το εγώ μου
Βρήκα το πιο σπάνιο της ζωής κομμάτι
Θέλω να νιώσω αγάπη και να χω εμπειρίες
Να πάρω λάθος μονοπάτι και να χαθώ μέσα σ’ αυτό
Και να κάνω αμαρτίες
Να γεράσω κάποια μέρα και να πω πως έχω ζήσει
Μέσ’ στα μέσα αυτού του δρόμου το ταξίδι έχει αρχίσει.
Μέσα στα κόλπα από μικρός
Έμαθα να επιβιώνω όποιο εμπόδιο κι αν βρω
Γι αυτό ποτέ δεν μετανιώνω
Για όσα έτυχε να δω, ωρίμασε ο Ζωγράφος μέσα μου
Ωρίμασα κι εγώ, δεν είμαι πια το πιτσιρίκι που φοβόταν να μιλήσει
Ύψωσα ανάστημα στην ίδια μου τη φύση
Ξεπέρασα τα κόμπλεξ μου για την εμφάνιση μου
Για όλα τα σημάδια που χω πάνω στο κορμί μου
Πίστεψα και στο Θεό και δεν πούλησα στο διάολο ποτέ τη μουσική μου
Είχα ρομαντικό μυαλό και δεν πλήρωσα γυναίκες για να κοιμηθούν μαζί μου
Δεν ήμουνα ποτέ η πρώτη μούρη του σχολείου
Μα κατάφερα και πήρα απολυτήριο λυκείου
Καλύτερη παρέα ήτανε τ’ ακουστικά μου
Κι ο καλύτερος μου φίλος, η ίδια η σκιά μου
Μόνος μου μεγάλωσα και μόνος γαλουχήθηκα ουσίες κατανάλωσα
Πολλές κι εξαρτήθηκα είχα πρότυπα πολλούς όμως κανέναν δε μιμήθηκα
Ποτέ δεν είχα κάτι ν’ αποδείξω στον καθένα, ότι κάνω είναι δώρο απ’ την πάρτη μου σε μένα.
Σχίζο:
Μέχρι το φως να με λούσει και η καρδιά να πετάξει
Καταλαβαίνω πως τον δρόμο μου πλέον έχω χαράξει
Είναι δύσβατος και ευτυχώς όχι βατός
Και λέω ευτυχώς γιατί γίνομαι κι όλο πιο δυνατός
Έχω κάνει μαλακίες και τις πλήρωσα πολύ
Δεν διάβαζα ποτέ και τώρα τρέχω σα σκυλί
Δεν καυχιέμαι πως περνάω μία δύσκολη ζωή, άλλωστε την έφτιαξα εγώ στην τελική
Κι είμαι δεμένος συναισθηματικά μαζί της
Βλέπω ψηλά όποια και να ‘ναι η στραβή της
Κουβαλάω ένα στυλό, γράφω για τον Μιχάλη
Πάντοτε ήμουν χαμηλά μα σηκωνόμουνα πάλι και άντε πάλι
Όσο αντέξει η καρδιά μου
Γράφω παραμύθια για να λέω στα παιδιά μου
Οι δρόμοι είναι πολλοί και η καρδιά μου μπερδεμένη
Όμως την ακολουθώ όποιο σοκάκι κι αν διαβαίνει
Πολλές φορές με έπιασα να θέλω να φωνάξω:
Συγνώμη κολλητέ ! κι εσένα να κοιτάξω
Οι πειρασμοί είναι πολλοί κι εγώ έμπλεξα μ’ αυτούς,
Έπαιξα μ’ αυτούς κι έχασα από πολλούς
Εν τέλει προέχει να προλάβω να υπάρξω
Και μια βραδιά ας σβήσω σαν το πιο θλιμμένο άστρο.
Σήκω πάλι ξέρω πόνεσες πολύ
Και τώρα νιώθεις μόνος
Μια ψιχάλα σε γυρνάει σε μπόρα
Σήκω πάλι βγάλ’ τα δάκρυα από τα μάτια
Δες το μόνος και ξανακόλλα όλα τα κομμάτια
Μέγας:
Σιγά σιγά μεγάλωσα, οι φίλοι μου χαθήκανε
Άλλοι έγιναν γονείς κι άλλοι ψηλά αναπαυθήκανε
Κάποιοι μάθανε για μένα, κάποιοι σίγουρα χαρήκανε
Κάποιοι έφυγαν σε μέρη που δεν είχαν γυρισμό
Μα είμαι εδώ, στα γήπεδα και στο δημοτικό
Στα πρώτα μας μεθύσια και στον πρώτο χωρισμό
Και στην πρώτη μας γυναίκα και στα πρώτα μας λεφτά
Και στους πρώτους πειρασμούς, χρήμα και ναρκωτικά
Και άνοιξα τα μάτια μου ετών 19
Με βαλίτσα μου το τίποτα ξεκίνησα ξανά
Να χαζεύω χελιδόνια και να γράφω βροχερά
Να γυρνάω με ένα ζευγάρι ακουστικά στα στενά του Πειραία
Να παλεύω με τον Χρήστο για να μην ξανακυλήσω
Και τον Χρήστο που μισούσα άφησα πίσω
Και σ’ αυτό το σημείο θα θελα να ευχαριστήσω
Όσοι μου ‘σφιξαν το χέρι λίγο πριν τα παρατήσω
Όσοι μου ‘παν πως αξίζει ν΄ αγαπήσω και να ζήσω
Ν’ αδράξω τη ζωή κι αν χρειαστεί να πολεμήσω
Έχω ακόμα το μικρόφωνο γι’ αυτό μονάχα ελπίζω
Μεγαλώνω ευτυχώς μέσα απ’ τον πόνο γνωρίζω
Γράφω ποίηση για μένα και πορεία καθορίζω
Με μια πένα και μια κόλλα χαρτί τον σταυρό θα κουβαλήσω..
Zara Lee:
Το μέλλον κοιτάω μόνος πάνω σε χαρτιά
είναι μια τράπουλα η ζωή μα άδικη η μοιρασιά
το στόμα μου παγώνει μα η αναπνοή βαθιά
στα πνευμόνια μου να νιώθω ότι έχω μπόλικα κενά
παίρνω ανάσα βαθιά, νιώθω τα πόδια χαλαρά
στον εγκέφαλο μηνύματα της δίνουν σιωπηρά μελαγχολική ματιά
το μέτωπο μου να ζαρώνει πάλι κάθομαι μονάχος με τσιγάρο στο σαλόνι
ξάφνου η καρδιά μου ξεσπαθώνει και θυμάμαι τα παλιά
με τον Μέγα να γυρνάμε μεθυσμένοι στα στενά
μπάσκετ, φούντα στις αλάνες και μια τζίβα στα μαλλιά
να θυμίζει ρε σε μένα την πρώτη μου κοπελιά
έτσι πιάνω το δολφέ κάπου στα 17 τώρα είμαι 22 και δηλώνω δυνατός
αυτοκριτική τα βράδια και στους άλλους σεβασμός
μερικοί θα λεν για μένα ότι είμαι ένας τρελός
δε με νοιάζει η κριτική τους
δυστυχώς ή ευτυχώς παραμένω σταθερός και στους φίλους πιστός
για τους λεβεντομαλάκες θα ‘μαι πάντα ο εχθρός
για γυναίκες που με θέλουνε απλά ένας πειρασμός
της Αθήνας ο παλμός
μες στην έρημο σκορπιός
παντελονάτος ραψωδός
χαβαλέ με φιλαράκια στις δουλειές μου καθαρός
μόνος μου ψάχνω το φως
όλη η αλήθεια είναι το "πως"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου