Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017

Explicit (Στίχοιμα) - ΦΑΡΟΣ



Στην καταιγίδα πάντα βλέπαμε τη λάμπα μου
με φτιάξανε παλιά τα όνειρα κι η μπάντα μου
είσαι λουόμενος που κάθεται στην ψάθα του
κ'εγώ είμαι φάρος που δεν φεύγει από τα βράχια του

εδώ δεν βλέπει ο θεός μα εγώ προσεύχομαι
στο ακρωτήρι του λόγου είναι που στέκομαι
πίσω κοιτάω και βλέπω έναν κόσμο απένταρο
κοιτάω μπροστά και βλέπω ένα γαλάζια απέραντο

και όταν περνάνε τα καράβια μου φωνάζουνε
μου λένε κράτα και ύστερα πορεία αλλάζουνε
άλλοι με πόρνες σε λιμάνια το γιορτάζουνε
και άλλοι ψάχνουνε τον κόσμο πως αλλάζουνε

και εσύ τα βράδια που περνούσες όλο μ'έκλεβες
εσύ γελούσες μα εγώ άκουγα πως έκλαιγες
και τώρα ο βύθος σου μοιάζει κάτι το άπρεπες
και πνίγεσαι μπροστά στον φάρο που δεν έβλεπες

μα ήμουν εδώ πριν ακουμπήσεις νερό
κ'αυτά τα βράχια που μ'αγκάλιασαν με 'κάναν γερό
μη το σκέφτεσαι θα 'μαι εδώ όποτε κ'αν έρχεσαι
κρατάω τους ναύτες μακριά απ'ότι εύχεσαι

Εχθές το βράδυ μου 'πες χάθηκε η ελπίδα μου
σαν ευκολόπιστος λαός μες την πατρίδα μου
βράχια η αλυσίδα μου τα στήθια μου για ασπίδα μου
είστε πολύ μικροί μουνιά μπροστά στην καταιγίδα μου

Εχθές το βράδυ μου 'πες έσπασε η κολόνα μου
σαν ετοιμόρροπος ναός στην Βαβυλώνα μου
χάλασε η εικόνα μου θρύψαλα τα χρόνια μου
είστε πολύ μικροί μουνιά μπροστά στον Ποσειδώνα μου

Ακούς έναν από χιλιάδες φάρους 
κάπου σε κάποιο ακρωτήρι με χιλιάδες γλάρους
ναι, από σπαθιά από χίλιους βαρβάρους 
χίλιους κουρσάρους ιστορίες αρετής και θάρρους 

ναι, ακούω φωνές των ναυαγών μέσα απ'το πέλαγο
και λίγο πριν ξεσπάσει νιώθω πάντα τον εγκέλαδο 
μήνυμα σθεναρό το φως μου πάντα καθαρό 
εμφανές από το Canaveral στο Tenaro

και στο 'να μίλι σ'είδα να σε καταπίνει 
στη μέση ήσουνα μόνος σου και γύρω σου μια δίνη 
σαν μονομάχος μόνος του και γύρω-γύρω κτήνη
στο Colosseo που πάλεψες και πέθανες για 'κείνη 

η μοναξιά μου βλέπει αυτό που βλέπω
κ'ηθική μου περιορίζει κ'ορίζει όσα επιτρέπω
εσύ μοιάζεις διαχειριστής σ'ένα στρατό ενοίκων
και εγώ μοιάζω με φάρο στροφάρω από καθήκον 

κ'είναι καράβια που ακόμα μου φωνάζουνε
από τη χώρα εκείνη που το θάνατο γιορτάζουνε
γιατί έχω μια καρδιά που δεν θέλει να την διατάζουνε
και μια αδερφή που μου έμαθε το λίγο πως μοιράζουνε

Εχθές το βράδυ μου 'πες χάθηκε η ελπίδα μου
σαν ευκολόπιστος λαός μες την πατρίδα μου
βράχια η αλυσίδα μου τα στήθια μου για ασπίδα μου
είστε πολύ μικροί μουνιά μπροστά στην καταιγίδα μου

Εχθές το βράδυ μου 'πες έσπασε η κολόνα μου
σαν ετοιμόρροπος ναός στην Βαβυλώνα μου
χάλασα η εικόνα μου θρύψαλα τα χρόνια μου
είστε πολύ μικροί μουνιά μπροστά στον Ποσειδώνα μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου